Stampede Trail

RIP

CHRIS MCCANDLESS

°El Segundo, 12 februari 1968

-

+Stampede Trail, 18 augustus 1992

Chris McCandless bereikte uiteindelijk, al liftend, Alaska. Toen hij het Denali National Park had betreden en de Teklanikarivier had overgestoken, stuitte McCandless op een bus. Hij zou zich daar vestigen en leefde de eerste maanden van zijn rijst die hij kocht in Salton City. Later leefde hij van eetbare planten en klein wild dat hij schoot met het geweer dat hij kreeg van iemand in Alaska. Omdat hij niet voldoende at, besloot hij terug te keren naar de bewoonde wereld. Om terug te gaan moest hij weer de rivier oversteken, maar dat was onmogelijk door het smeltwater. Hij keerde dan terug naar de bus en schreef een SOS-bericht. Dat deed hij voor iedereen die voorbij de bus zou komen.

Aandacht Mogelijke Bezoekers. SOS, ik heb je hulp nodig. Ik ben gewond, bijna dood en te zwak om verder te wandelen. Ik ben helemaal alleen, dit is geen grap. In de naam van God, alstublieft blijf om mij te redden. Ik ben even weg bessen aan het verzamelen en zal deze avond terug zijn. Dank u, Chris McCandless. Augustus

CHRIS MCCANDLESS

Twee elandjagers vonden zijn stoffelijke resten bij het voorbij stappen van de bus. Uiteindelijk is McCandless overleden aan voedselgebrek, vermoedelijk op 18 augustus.

Hij had nooit gedacht dat hij nooit meer zou terugkeren uit Alaska.  

Anza-Borrego

Het is heel goed mogelijk dat de slechte gewoonte van creatieve talenten om zich in ziekelijke uitersten te begeven, hun opmerkelijke inzichten verschaft, maar hun geen blijvende levenshouding biedt als zij hun geestelijke wonden niet weten om te zetten in betekenisvolle kunstwerken en gedachten.

THEODORE ROSZAK, IN SEARCH OF THE MIRACULOUS

Beste lezers,

Nadat ik bij het postkantoor van Slab City afscheid nam van Jan Burres die mee daar afzette, om nog een brieven te posten naar Wayne. Trok ik de woestijn, richting Salton City bij Salton Sea. Een miniatuur-oceaan, door een blunder van waterbouwkundigen in 1905. Ik wou nog waten eten kopen voordat ik de bossen van Alaska zou betreden. Ik ging naar een kruidenierswinkel om er rijst te kopen. 

Toen ik aan het liften was, stopte een oude man, Ron Franz, om me mee te nemen. Ik vertelde mijn verhaal en wat ik wou doen. Hij was zeer verbaast. Hij bood me onderdak aan en ik aanvaarde het. Er verbleef er enkele weken. Doorheen die weken had hij over hem verteld. Hij is een vrome christenen, die het grootste deel van zijn leven in het leger doorbracht. Op oudejaarsavond van het jaar 1957 werden zijn vrouw en zijn enig kind doodgereden. Zijn zoon zou het jaar daarop, afgestudeerd zijn als arts. Na de gebeurtenissen zat Hij vaak aan de Wiskey. Enkele jaren na de feiten adopteerde hij enkele kinderen uit het oorlogsgebied waar hij streed. Het was zo een goede mens, waarom kreeg hij zo veel ongeluk te verduren. Hij vertelde dat zijn vaderlijke gevoelens terug naar boven kwamen en hij zie dat hij me wilde adopteren. Nadat ik terug kwam uit Alaska, ik vond het wat raar, maar accepteerde het. Hij zette me af aan de grens van Canada, waar hij in tranen uitbarstte. Ik had het ook moeilijk, nog nooit had ik zo persoonlijke gesprekken gehad met iemand. Ik was gehecht aan hem. Maar ik moest verder....

Ronald Franz

Slab City

De woestijn is een landschap van openhartig, ons genetisch en fysiologisch vreemd, zintuigelijk hard, esthetisch, abstract, historisch bedreigend... De vormen zijn er fors en suggestief. De geest wordt er bestookt door licht en ruimte en het kinesthetisch onbekende van droogte, hitte en wind. De hemel boven de woestijn is allesomvattend, majestueus, verschrikkelijk. In andere streken is de hemelrand boven de horizon gebroken of onzichtbaar geworden; hier is hij, samen met het gedeelte van de hemel boven ons, oneindig veel ruimer dan in een heuvelachtig of bosrijk landschap... IN een hemel die nergens onderbroken wordt, lijken de wolken massiever en weerspiegelen zij soms op imposante wijze de ronding van de aarde met hun gebolde onderkant. De hoekige landschapsvormen van de woestijn verlenen aan de wolken zowel als aan het land de allure van een grandioze architectuur... Naar de woestijn gaan profeten en kluizenaars; door de woestijn trekken pelgrims en bannelingen. Hier hebben de leiders van de grote godsdiensten de therapeutische en geestelijke waarden van de afzondering gezocht, niet om de werkelijkheid te ontvluchtten maar juist om haar te vinden.

PAUL SHEPARD, MAN IN THE LANDSCAPE: A HISTORIC VIEW 

OF THE ESTHETICS OF NATURE

Beste lezers, 

Omdat ik een halfjaar niet kon werken aan deze blog, wil ik me excuseren. Ik ben ondertussen terug naar het zuiden vertrokken, heb de Colorado River afgevaren met een kajak. Daarna kwam ik terecht in Mexcio, dan had ik het zo moeilijk om de Verenigde Staten terug binnen te komen. Maar uiteindelijk kwam ik aan in Slab City, California, in een zigeunerpark. Toen zag ik een camper die me heel bekend voorkwam, het was de camper van Jan en Rainey. Hun hondje erkende men geur nog steeds. Rainey sprong in mijn armen en huilde van blijdschap. 

In het zigeunerpark is er een meisje dat Tracy heet, ze is bloedmooi en ze kan goed zingen. Ik lag eens op haar bed in haar camper toen haar ouders weg waren. Ze begon haar uit te kleden, ik schrikte en vroeg waarom ze dat deed. Ze wou haar eerste keer seks hebben met mij. Ik weigerde en vroeg naar haar leeftijd ze was amper zestien. Ze schaamde haar rot en brak in tranen uit toen ik haar vertelde dat ik wou vertrekken naar Alaska. Dat had ik beslist nadat ik het werk van Thoreau over Alaska voor de vierde keer had gelezen.

Ik vertelde het ook aan Jan en Rainey, ze begrepen me. 

Morgen wil ik vertrekken, nadat ik van iedereen afscheid heb genomen.

Carthage

Ik wilde beweging, geen rustig leven. Ik wilde opwinding en gevaar en de mogelijkheid om mij op te offeren voor mijn liefde. Ik voelde in mijzelf een overmaat aan energie, die geen uitlaat vond in ons kalme bestaan.

LEO TOLSTOJ, HUISELIJK GELUK

Het valt niet te ontkennen... dat ongebondenheid ons altijd aangesproken heeft. Zij is in onze voorstelling verbonden met ontsnappen aan het verleden, aan druk van boven, aan wetten en vervelden verplichtingen, zij is verbonden met absolute vrijheid en de weg ging altijd naar het westen.

WALLACE STEGNER, THE AMERICAN WEST AS LIVING SPACE

Beste lezers,

Na Jan en Rainey kwam ik aan in Carthage, South Dakota. 274 hoofden wonen hier in dit slaperige geheel van boerderijen en kleine woningen. Ik ging een bar binnen, waar ik Wayne Westenberg ontmoette. Ik vertelde dat ik onderdak zocht en hij bood me een kamer aan als ik hem zou helpen op de boerderij. Ik accepteerde zijn aanbod, maar ik zou al snel weer vertrekken, dacht ik. Een maand werkte ik op deze boerderij en ik vond het echt plezierig hier. Wayne is een goed mens, ook al deed hij aan illegale handel van elektrische toestellen. Ik wou hier zo graag blijven, maar toen de FBI wist over Waynes illegale praktijken, arresteerden ze hem. Ik kon dus niet blijven. Ik had Wayne belooft om brieven te schrijven, terwijl hij zijn straf moest uitzitten. Ik weet niet waar ik heen moet.

Wayne Westenberg

Jan en Rainey

Niemand heeft zijn diepste wezen ooit tot zijn nadeel volledig laten gelden. Ook als lichaamszwakte daarvan het gevolg mocht zijn, kunnen wij niet zeggen dat zo'n gevolg te betreuren is, omdat het een leven in overeenstemming met hogere idealen betekent. Als wij dag en nacht met vreugde kunnen begroeten en het leven een geur verspreidt als die van bloemen en zoete kruiden, las het bestaan veerkrachtiger is en stralender en minder sterfelijk lijkt - dan hebben wij dat aan onszelf te danken. Wij worden beloond door de natuur en hebben reden om onszelf gelukkig te prijzen. het grootste profijt en de belangrijkste waarden worden het minst gewaardeerd. We kunnen gemakkelijk twijfelen aan hun bestaan. Maar zij zijn de hoogste werkelijkheid... De ware oogst van mijn dagelijks leven is welhaast ontastbaar en even onbeschrijfelijk als het schemerlicht van de ochtend of de avond. Wat ik in handen heb is een beetje sterrengruis, een stukje van de regenboog.

HENRY DAVID THOREAU, WALDEN

Beste lezers, 

Ik zit momenteel in een wegrestaurant dichtbij Seatle, zodat ik even aan deze blog kon werken. Vorige week ontmoette ik twee zachte goedhartige personen, het waren twee zigeuners. Rainey en Jan Burres, zij waren zo vriendelijk om me mee te nemen toen ik aan het liften was. Rainey en Jan zijn een hippie koppel, ze leven samen met de natuur, zo personen moeten er meer zijn. Het zijn zo prettige mensen om mee samen te leven. Ik vertelde mijn verhaal hoe ik wegliep van huis, zij begrepen me te minste. We kwamen aan, aan de kust van California. We zetten onze tenten op en maakten een kampvuur. Jan speelde gitaar en Rainey zong, het was zo mooi. Toen Rainey vertelde me, dat ik hen doe denken aan hun zoon die ze verloren hebben. Ze was zeer emotioneel. Ik wou haar niet langer neerslachtig laten voelen, dus besloot ik de volgende morgen te vertrekken. Ik schreef nog snel een boodschap in het zand, want we kampeerde op het strand. Ik bedankte hen en schreef dat ik hen wel nog eens terug zal komen opzoeken. Ze waren net ouders voor mij, ik had het zeer moeilijk toen ik vertrok. Maar ik moest verder... 

Jan en Rainey Burres 

Bullhead City

Het dominante oerdier was sterk in Buck aanwezig en onder de extreme omstandigheden van het zwervende bestaan groeide en het groeide het. Maar het was een verborgen groei. Zijn hervonden vaardigheid maakte hem zelfverzekerd en beheerst.

JACK LONDON DE ROEP VAN DE NATUUR

Beste lezers, 

Ondertussen ben ik wel degelijk vertrokken, ik was de maatschappij, zo beu. Ik moest vertrekken, dat heb ik dus ook gedaan. Het boek van Thoreau had me uiteindelijk overtuigd. Ik heb alles weggegeven. Mijn spaargeld $24 000, die ik aan mijn studies zou spenderen, gaf ik aan Oxfam. Geld is overbodige luxe, maar je hebt het wel nodig. 

Ik ben nu in Bullhead City. Ik vertrok vanuit mijn appartement in Atlanta ongeveer één kilometer van de University, waar ik studeerde.  met mijn oude Datsun, naar Houston. Daar verbleef ik even in een motel. Later wou ik richting Arizona gaan. Na een vermoeiende week op de drukke, eentonige snelweg, kwam ik hier aan. 

Gisteren was een helse dag, ik reed naar Lake Mead. Ik wou alleen zijn en reed dieper het natuurgebied in. Ik parkeerde mijn wagen naast een rots en zette mijn tent op. Het was zo koud, dat ik uiteindelijk in mijn auto ben gaan slapen. Gelukkig had ik dat gedaan, want om klokslag twaalf kwam er een enorme vloedgolf uit het niets, richting me af. Ik bevond me in overstromingsgebied. Mijn auto en ik werden door het water enkele meters meegesleurd. Uiteindelijk sijpelde het water weg. Deze morgen wou ik mijn auto starten maar zijn motor was verzuipt. Toen besloot ik om als zwerver doorheen Amerika te trekken. Ik had zelfs al een nieuwe naam uitgevonden Alexander Supertramp. Mijn laatset briefjes geld had ik verbrand, ik wou leven zoals een echte zwerver, zonder geld. Ik wil de wereld beleven zoals de wereld ooit bedoeld is. 

Nu ben ik nog van plan om richting de kust van California te gaan. Ik laat jullie zeker nog iets weten...

Natuurgebied bij Leak Mead.

Voorstellen

Beste lezers,

Omwille dat dit mijn eerste bericht is, zal ik me even voorstellen. Ik, ik ben Christopher Johnson McCandless, maar mensen kennen me als Chris. Ik ben net op 22-jarige leeftijd afgestudeerd, aan de Emory University in Georgia. Ik ben opgegroeid in de te welvarende buitenwijk van Washington D.C.. Hier wonen alleen de snobs wiens vader of moeder werken voor de overheid of andere grote agentschappen. Net als mijn vader en moeder. Hij was een NASA-radarspecialist, Walt McCandless. Zij was zijn secretaresse, Wilhemina Johnson. Nu hebben ze samen een adviesbureau. Mijn vader bedroog zijn eerste vrouw met mijn moeder, het klinkt wel raar. Ze trouwden en kregen twee kinderen, ik en Carine, mijn jongere zus. Het gaat niet altijd even goed tussen mijn ouders. Hij durft weleens mijn moeder te slaan. Vroeger moest ik dan mijn zus troosten. Nu proberen we allebei de ruzies te vermijden. In Emory was ik een voorbeeldige student, ook als atleet blonk ik uit. Ik studeerde daar voor geschiedenis en culturele antropologie. Het klinkt saai, maar dat is het ook. Ik deed mijn best voor mijn diploma, maar ik wil totaal iets anders doen. Ik weet nog niet wat, maar hier in Washington D.C. zal ik zeker niet blijven, bij al die snobs hier. Ik ben het materialisme van mijn ouders beu. Ze geven me te veel, ze wouden me net nog een nieuwe auto kopen, maar mijn gele Datsun van 1970 is nog lang niet versleten. Ik ben niet gehecht aan het materiële. Ik wil leven zoals Jack London, Leo Tolstoj of zoals Henry David Thoreau, zij zijn niet gehecht aan dingen. Hun werken interesseren me, Ik hou van goede literatuur. Ik heb gisteren een werk van Thoreau voor de derde keer gelezen, het gaat over Alaska en haar weelderig klimaat. Dat werk fascineert me keer op keer. Ik wil zo graag Alaska bezoeken, ik wil hier zo snel mogelijk weg...

Chris

                                                 Ik en Carine 1976